Menopauza - naturalne sposoby złagodzenia objawów

Zdrowe zakupy

Suplementy diety

Andrographis ParActin®

Suplementy diety

Ashwagandha KSM-66 BIO

Suplementy diety

AstaZine® Astaksantyna

Suplementy diety

Koenzym Q10

Suplementy diety

Kolagen UC-II®

Suplementy diety

Kurkuma BCM-95®

Suplementy diety

Żeńszeń fermentowany GS15-4®

Ile trwa menopauza? Okres okołopenopauzalny rozpoczyna się kilka lat przed ostatnią miesiączką i może trwać do kilku lat po niej, w sumie nawet do 10 lat. Menopauzę stwierdza się, kiedy po ostatniej miesiączce przez dwanaście miesięcy nie wystąpiły krwawienia menstruacyjne. Jeśli po tym czasie wystąpi krwawienie z dróg rodnych, należy zgłosić się do lekarza.

Kiedy zaczyna się menopauza?

U większości kobiet klimakterium rozpoczyna się w wieku 45-55 lat. Wiek przechodzenia menopauzy przez daną kobietę zależy od różnych czynników, ale zdecydowanie najważniejszym z nich jest wiek, w jakim jej matka miała ostatnią miesiączkę. Zwykle córka przechodzi menopauzę w podobnym wieku (ewentualnie tylko parę lat wcześniej lub później).

Zdarzają się wyjątki, z powodu jednorazowych mutacji genetycznych lub innych problemów, które mogą – ale nie muszą – być dziedziczone. Jeśli więc twoja matka przeszła menopauzę wcześnie, w wieku 40 lat, ale jej matka i siostry przeszły ją w wieku 50 lat, nie wiadomo, czy ty pójdziesz w ślady matki, czy ciotek i babki. Sytuacja jest o wiele jaśniejsza, jeśli wszystkie kobiety z twojej rodziny przechodziły menopauzę mniej więcej w tym samym wieku – najpewniej u ciebie przebiegnie to podobnie.

Inne czynniki decydujące o wieku menopauzy to:

• palenie – bardzo uszkadza jajniki i przyspiesza klimakterium;
• chemioterapia – większość leków cytostatycznych działa na jajniki toksycznie, tak że wiele kobiet przechodzi tymczasową menopauzę w trakcie chemioterapii, a niektóre z nich niestety nie zaczynają ponownie miesiączkować; u większości miesiączkowanie powraca, ale potem zwykle przechodzą one menopauzę o kilka lat wcześniej, niż miałoby to miejsce bez chemioterapii;
• operacja jajników – uszkadza także zdrową tkankę jajników, co obniża wiek menopauzy; usunięcie jajników wywołuje menopauzę;
• etniczność – wiek przechodzenia menopauzy jest różny w różnych grupach etnicznych; np. w Stanach Zjednoczonych Afroamerykanki i Latynoski przechodzą klimakterium kilka lat wcześniej niż kobiety białe, natomiast Azjatki – kilka lat później;
• otyłość – kobiety o indeksie masy ciała 30 kg/m2 lub wyższym przechodzą menopauzę wcześniej;
• aktywność fizyczna – brak aktywności fizycznej przyspiesza klimakterium;
• dzietność – wieloródki przechodzą menopauzę później niż kobiety, które nigdy nie rodziły.

Autorzy badania z 2009 roku przeprowadzonego na uczestniczkach z krajów Europy Zachodniej stwierdzili, że średni wiek przechodzenia menopauzy rośnie, co wydaje się paradoksalne, ponieważ mamy do czynienia z częstszym występowaniem czynników przyspieszających klimakterium, takich jak nadwaga, palenie, siedzący tryb życia czy bezdzietność. Naukowcy sugerują, że to podniesienie się wieku może wynikać z lepszego odżywiania w dzieciństwie i poprawy ogólnego stanu zdrowia kobiet.

Menopauza – objawy

Z powodu spadku poziomu hormonów płciowych w okresie okołomenopauzalnym kobiety mogą doświadczać wielu nieprzyjemnych symptomów.

Do najczęstszych objawów menopauzy należą:

• tzw. objawy wazomotoryczne, czyli uderzenia gorąca oraz napadowe nocne poty,
• nieregularne miesiączkowanie (a następnie zupełne jego ustanie),
• suchość pochwy (w skrajnych przypadkach także jej atrofia),
• wahania nastroju.

Inne nieprzyjemne zmiany, które często towarzyszą klimakterium to:

• przewlekłe zmęczenie,
• wypadanie włosów, łamliwość paznokci
• zaburzenia snu, problemy z koncentracją,
• gorsza pamięć, zawroty głowy,
• spadek libido,
• przybieranie na wadze,
• nietrzymanie moczu,
• wzdęcia, zaburzenia trawienia,
• zwiększona podatność na uczulenia,
• zmiana zapachu ciała,
• kołatanie serca,
• uczucie niepokoju i lęku,
• drażliwość, ataki paniki,
• sucha i swędząca skóra,
• tkliwość i bóle piersi,
• bóle głowy,
• bóle stawów, napięcie mięśni, mrowienie kończyn
• uczucie porażenia prądem,
• problemy z dziąsłami, pieczenie języka,

Pierwsze objawy menopauzy (w okresie przedmenopauzalnym) to:

• nieregularne miesiączki; miesiączkowanie może ustawać na miesiąc lub kilka, a potem powracać; cykle z reguły stają się krótsze (ale zajście w ciążę nadal jest możliwe);
• suchość pochwy;
• uderzenia gorąca; dreszcze; nocne poty;
• problemy ze snem; wahania nastroju;
• przybieranie na wadze i spowolniony metabolizm;
• wypadanie włosów i suchość skóry;
• utrata pełności piersi.

Menopauza a narażenie na choroby

Obniżony poziom estrogenów po menopauzie zwiększa ryzyko różnych problemów zdrowotnych u kobiet. Najważniejsze z nich to:

• choroby układu krążenia – do menopauzy ryzyko chorób układu krążenia jest u kobiet zdecydowanie niższe niż u mężczyzn; choroby te są w Polsce główną przyczyną zgonu wśród mężczyzn po 45. roku życia, podczas gdy wśród kobiet stają się główną przyczyną zgonu dopiero od 80. roku życia; dzieje się tak dzięki estrogenom – chronią one naczynia krwionośne przed sztywnieniem i zwężaniem światła, a także pomagają utrzymywać zdrową równowagę między dobrym a złym cholesterolem; gdy wytwarzanie tych hormonów dramatycznie spada, na ścianach tętnic może odkładać się blaszka miażdżycowa;
• udar – z tych samych powodów menopauza zwiększa ryzyko udaru: spadek poziomu estrogenu może przyczyniać się do odkładania blaszki miażdżycowej na ścianach tętnic prowadzących do mózgu; po 55. roku życia co dekadę ryzyko udaru u kobiet się podwaja;
• osteoporoza – niższy poziom estrogenu sprzyja zwiększonej utracie masy kostnej, co stwarza ryzyko osteoporozy; w chorobie tej kości stają się kruche, słabe i łatwo się łamią; badania sugerują, że kobiety, które doświadczają dokuczliwych uderzeń gorąca i potów nocnych w okresie okołomenopauzalnym zwykle doznają później większej utraty masy kostnej i mają większe ryzyko złamania stawu biodrowego niż kobiety, u których objawy nie były tak nasilone;
• zatrucie ołowiem – ołów, który trafia do naszego organizmu, jest magazynowany w kościach; po menopauzie następuje szybszy ubytek masy kostnej niż przed, co stwarza ryzyko uwolnienia ołowiu z kości do krwiobiegu; u starszych kobiet stwierdza się czasem poziom ołowiu we krwi o 30% wyższy niż przed menopauzą; ołów w krwiobiegu zwiększa ryzyko nadciśnienia i miażdżycy, a także może zaburzać pracę nerek i dawać objawy podobne do demencji (zaburzenia pamięci i zdolności myślenia);
• nietrzymanie moczu – około połowa kobiet w wieku pomenopauzalnym doświadcza problemów z trzymaniem moczu; wynika to z tego, że niższy poziom estrogenów może powodować zmniejszenie grubości błony śluzowej cewki moczowej i trójkąta pęcherza moczowego, zmniejszenie grubości splotu żylnego pod błoną śluzową cewki moczowej i zaburzoną przemianę kolagenu, co prowadzi do usztywnienia cewki moczowej; z powodu niższego poziomu estrogenów zwiększa się ryzyko infekcji układu moczowego, które także sprzyjają nietrzymaniu moczu;
• problemy z jamą ustną – po menopauzie kobiety częściej doświadczają suchości w ustach, ponieważ niższy poziom estrogenów oznacza mniejszą ilość śliny w jamie ustnej; to z kolei może prowadzić do zwiększenia wrażliwości dziąseł, nadżerek, infekcji i próchnicy zębów; natomiast zmiany osteoporotyczne mogą prowadzić do choroby dziąseł, a nawet utraty zębów.

Medycyna konwencjonalna proponuje na objawy menopauzy przede wszystkim hormonalną terapię zastępczą. Według Północnoamerykańskiego Stowarzyszenia Menopauzy rzeczywiście może ona skutecznie łagodzić objawy wazomotoryczne oraz ze strony układu moczowo-płciowego, a nawet zapobiegać utracie kości i złamaniom. Jednakże terapia taka niesie ze sobą ryzyko bardzo poważnych efektów ubocznych, takich jak nowotwory (np. piersi i inne estrogenozależne), zakrzepica lub udar.

Według badań najbezpieczniej jest stosować hormonalną terapię zastępczą w ciągu pięciu, najwyżej dziesięciu lat od menopauzy – później ryzyko groźnych efektów ubocznych rośnie.

Środki dostępne w ramach HTZ to m.in.:

• hormony (estrogen sam lub z progestagenem) ogólnoustrojowe w formie tabletek doustnych (nie zalecanych w przypadku problemów z wątrobą), zastrzyków domięśniowych, plastrów na skórę, żeli, sprejów donosowych i implantów podskórnych; wpływają one na takie objawy klimakterium jak uderzenia gorąca, nocne poty, symptomy ze strony układu moczowo-płciowego oraz osteoporoza;
• hormony działające miejscowo – kremy lub globulki dopochwowe; są o wiele bezpieczniejsze (mniej efektów ubocznych), ale niwelują tylko objawy ze strony układu moczowo-płciowego.

Menopauza – domowe łagodzenie objawów

Jak zaznaczają lekarze, objawy menopauzy, takie jak uderzenia gorąca czy nocne poty, z czasem miną bez żadnego leczenia. Jeśli są dokuczliwe, możemy bez ryzyka niekorzystnych efektów ubocznych sięgnąć po domowe sposoby łagodzenia objawów klimakterium.